Koningin

Zij is het soort dochter dat zegt: ‘Ons gezin is een democratie. En ik ben de koningin.’

Ik kan mij niet meer herinneren waarom mijn dochter dit zei.

Waarschijnlijk omdat we een discussie hadden wat we de volgende dag zouden eten, of waarheen we in de zomer op vakantie zouden gaan.

Elly en ik hebben zeven kinderen.

Dan raakt je mening als dochter wel eens ondergesneeuwd.

Je mening als vader trouwens ook.

Vaak zelfs.

Waarom heb je zoveel kinderen?

Daar is eigenlijk geen reden voor.

Gelukkig kwamen ze niet allemaal in één keer.

De laatste twee kwamen wel samen. Toen vonden we het mooi geweest.

Elk kind is wat ons betreft van harte gewenst.

Hoewel ik nooit tegen iemand zal zeggen: Moet je ook doen, zeven kinderen.

Eigenlijk vind ik het zelf nog wel meevallen. Auto’s hebben we veel meer.

In dat opzicht is zeven kinderen helemaal niet zo veel.

Kinderen zijn toch heel duur?

Ja, dat klopt.

Gelukkig hadden we meestal genoeg huurders die ellende met hun eigen auto hadden. Zij kwamen naar ons toe om een auto te huren. Van het geld dat die huurders ons gaven, konden wij onze kinderen weer te eten geven.

Kun je dan elk kind wel genoeg aandacht geven?

Nee, natuurlijk niet.

Maar dat is ook helemaal niet nodig.

In een groot gezin helpen kinderen elkaar. En ja, zitten ze elkaar ook dwars. Net als in de maatschappij.

Heb jij ook een dochter die denkt dat zij koningin is?

Ik help jou met plezier aan een bestelbus, om haar te verhuizen naar haar paleis.

Of naar haar nieuwe studentenkamer.