De verhuizing van Frank

‘Kun je mij zaterdag over drie weken helpen verhuizen?´ vraagt Frank aan mij.

Ik moet zeggen dat ik altijd liever iemand anders help met verhuizen dan dat ik zelf verhuis.

Liever breek ik een dure vaas van een vriend dan de dure vaas van mijn vrouw.

Ik heb liever dat het bankstel van goede vrienden van mij niet door het trapgat past, dan mijn eigen bankstel. De verhuizing van de bank van Ross uit de serie Friends is niet voor niets mijn favoriete scène 😉

Maar dat zou met Frank allemaal niet gebeuren.

Als ik iemand ken die heel precies is op zijn spulletjes, en daar heel goed voor zorgt, dan is het Frank wel.

Ik zie het al voor me: in elke kamer van zijn oude huis staan keurig de dozen opgestapeld met etiketjes wat er in de doos zit en waar de doos naartoe moet.

Kan niet missen, dat wordt een makkelijke verhuizing.

Dus ja, met alle plezier wil ik Frank wel helpen.

’s Ochtends op zaterdag druppelen we met een paar kennissen bij Frank naar binnen.

Koffie!

Ja lekker. Maar die is natuurlijk al ingepakt. Frank kan niet overal aan denken.

Dus we beginnen vol goede moed met de spullen in de gehuurde bus te sjouwen.

Frank geeft steeds aanwijzingen in welke volgorde alles in de bus moet. Heerlijk om een dag niet zelf te hoeven nadenken.

Als ik zie dat er nog een piano in de kamer staat, zeg ik tegen mijzelf: niet nadenken nu! Dat nadenken heeft Frank vast al gedaan!

Na een paar ritten met dozen, banken, bedden en kasten staat de piano er nog steeds.

Ik houd mijn mond.

Maar mijn hoop dat de piano in het oude huis achterblijft, wordt de grond in geboord.

De piano verhuist niet met Frank mee naar zijn nieuwe huis, maar naar zijn tante.

De tante van Frank woont op een bovenwoning.

Het is maar 1 trap.

OK dan, 1 trap met een bocht.

Heb je dat wel eens gedaan, met 4 man een piano op een trap met een bocht tillen? En een Frank die steeds roept: voorzichtig, de piano is net gestemd!

Mijn advies: takel dat ding door het raam en niet langs een trap. En laat Frank dan iets anders gaan doen.

Maar goed, we zijn al een heel eind. De piano is bijna boven. Alleen nog langs de laatste bocht.

Het zweet loopt langs mijn rug mijn onderbroek in. De andere verhuizers beginnen ook een beetje te stinken. Deze klus moet niet te lang meer duren.

De piano lijkt net niet te passen. Of net wel?

Ik geef een flinke duw, en hoor wat kraken.

´Voorzichtig!´ roept Frank.

‘Dat was maar de leuning!´ schreeuw ik terug.

En ik geef nog een forse duw.

Dat was iets te weinig beleid.

Er breekt iets in de piano, en het hele ding valt uit elkaar. Met donderend geraas vallen alle onderdelen van de piano in stukken naar beneden.

Nu past hij wel naar boven – zegt één van de verhuizers droog. Ja, in plastic zakjes.

Er is weinig meer aan de piano te redden.

Stemmen heeft geen zin meer. Vals ding.

Dat wordt een extra ritje milieupark. Leuk gezicht: al die zwarte en witte toetsen in de bak voor het restafval.

We zitten voldaan in de nieuwe woonkamer van Frank.

Frank is chinees en bier aan het halen.

We kijken om ons heen en vragen ons af hoe we in vredesnaam al die rotzooi in de woonkamer hebben gekregen. Had hij zoveel dozen voor de woonkamer?

We grinniken bij de gedachte dat Frank vanavond geen enkele doos in geen enkele juiste kamer heeft staan.

Maar ja, als we alle dozen in de goede kamers hadden gezet, waren we veel te snel klaar geweest. Dan had er geen chinees en bier voor ons ingezeten.

Misschien moet je mij maar niet vragen om te helpen met je verhuizing.

Maar ik kan je wel aan een bus helpen. Voor morgen zijn alle verhuisbussen in de regio Maastricht gereserveerd, maar als je voor het einde van de maand nog wil verhuizen, zijn er volgende week nog een paar beschikbaar

---

PS voor de liefhebbers van Friends, vooruit dan: de bank van Ross die steeds PIVOT roept.