Wel ff een mandje pakken

Het hondevoer was op, dus ik zei ‘s ochtends: ik haal dat wel even.

Ik weet precies waar die zakken liggen, dus ik loop de winkel in, richting het hondevoer.

Maar dat was te snel.

‘Wil je wel ff een mandje pakken?´ hoorde ik een verkoper roepen.

Ja, natuurlijk, in winkels moet je òf een winkelmandje, òf een winkelwagentje meeneemen. In de dierenwinkel hebben ze alleen mandjes, dus dan valt er niks te kiezen.

Ik denk even vooruit. Ik zie mijzelf keurig met een mandje naar het vak met hondevoer lopen.

Vervolgens zo’n enorme zak met voer uit het schap pakken. En dan die zak van 20 kilo in mijn winkelmandje proppen om daarmee naar de kassa te lopen. Onderweg breekt het hengsel van het mandje af, waar ik dan de schuld van ga krijgen. De zak scheurt en alle hondevoer verspreidt zich over de vloer.

Ik voorzie problemen.

Dus ik roep terug naar de verkoper: ‘Ik moet een grote zak hondevoer hebben, dus ik laat het mandje even zitten!´

Voor deze keer was dat goed.

---

Dit deed mij denken aan het volgende.

Ik zie het vaak gebeuren: je moet iets vervoeren wat eigenlijk niet in je auto past.

Een stapel terrastegels.

Gipsplaten.

Een koelkast.

De optimist in je zegt: ach, dat past best! En geloof mij: ik ben zelf ook zo’n optimist.

Maar de realist zegt: doe even normaal. Dat past niet, dus huur gewoon een busje. Voor een dag of een dagdeel. In de regio Stein